Bu gün psikoterapi yaklaşımlarından birisi olan ve ayrıyeten felsefeside(felsefesi iki kümeye ayrılmaktadır, bir kümesi ateist, bir kümesi ise dini yaklaşımları olan) olan Varoluşçu Psikoterapistlerin bir yaklaşımından bahsedeceğim.
Varoluşçu Psikoterapi açısından vefat nedir?
Zor bir husus lakin terk gerçek ve değişmez şey mevt…. Artık size 2 başka soru soracağım lakin karşılık verirken birinci aklınıza gelen karşılık dışında farklı karşılıklar bulmaya çalışarak daha derin düşünün. En az 1 dk. derinlemesine sabırla düşünün ve lüften soruların karşılığını düşünmeden yazının devamını okumayın. Hazırsanız soruyorum:
1. Soru: Niye intahar(intihar) etmiyorsunuz? …
Cevabınızı duyar üzereyim; saçma bir soru, niçin intihar edeyim ki?, çocuklarım için, daha yapacak çok şeyim var, manyak mıyım?, yeterli fikir, sevgilim için, eşim için, günah, inançlarıma muhalif v.s., v.s…
2. Soru: Niye yaşıyorsunuz? …
Yine yanıtlarınızı duyar üzereyim; daha yapacaklarım var., çocuklarım için, çok saçma bir soru, ölmediğim için yaşıyorum, eşim için, sevgilim için, Allah’ın takdiri, bende bilmiyorum, sana ne, acayip bir soru, daha evvel hiç düşünmemiştim v.s., v.s.
Evet kimine sıkıntı gelen, kiminin çok saçma bulduğu, kimini ise bir anda şoka uğratabilen iki soru. Verilen karşılıklar aslında birer mazerettir ve altında farkında olmadığımız Vefat Kaygısının yarattığı Anksiyete yatmaktadır. Vefat tek gerçektir ve kaçınılmazdır, doğmak ölecek olmak demektir. Bu gerçek ve mevtin bilinmezliği bilinçdışımızda bir anksiyeteye neden olur. Bu anksiyeteyi hafifletmek için gerçeğin bize hiç uğramayacağını düşünmek isteriz. Öleceğimizi kabul etmek istemeyiz, vefat gerçeği ile karşılaşana kadar kim ben mi öleceğim, ben mi hasta olacağım, bu vefatlar bana uğramaz üzere davranırız. Cenaze konutuna gittiğimizde bile bu tasayı hafifletmek için espiriler yapmaya başlarız. Halbuki öbürleri üzere bizde öleceğiz ve bu ömür son bulacak. Bilinmeyen ne vakit ve nasıl öleceğimizdir. Dün yok oldu ve gelecek muhakkak değil lakin yalnızca şu an var. Bu nedenle hayatımızın her bir saniyesi inanılmaz değerlidir ve kendimiz için yaşanmalıdır. Boşa harcanacak vaktimiz yok, öleceğiz, hayatımızı israf etme lüksümüz yok, peşinden koştuğumuz şeyler ne kadar gerçekçi ve kendimize fayda sağlıyor, öbürleri için mi yaşıyoruz, yoksa kendimiz için mi? Öbürleri bizi sevsin ya da beğensin diyemi yaşıyoruz, yoksa kendi gerçek mutluluğumuz için mi yaşıyoruz?
Evet Öleceksin, kaybedecek 1 saniyen bile yok, bunu kabul et ve kendi mutluluğun, gerçek emellerin için yaşa, mazeretleri, geçersizlikleri bırak ve yalnızca kendin için kendin ol…
