‘Kardeşin yapıyor ,sen niçin yapamıyorsun?’, ‘Milletin çocuğu hiç senin üzere yapıyor mu, onun bütün notları uygun senin niçin olmuyor?’, ‘Ahmet annesini babasını hiç üzmüyor.’ ve gibisi bitmek bilmez kıyaslama cümleleri! Bu cümleler size tanıdık geliyor mu?
Birçok ebeveyn üzere farkında olmadan bazen çocuğunuzu teşvik etmek ya da başarılı olmasını sağlamak ismine bu türlü yanlışlı davranışlar sergiliyor olabilir misiniz? Aslında birden fazla vakit bunlar ağzınızdan istemeden çıkabilir. Lakin uygun niyetli de olsa bir diğeriyle karşılaştırılma hiç kimseye güzel gelmez. Bilhassa de çocuklar için bu durum çocukların daha düzgün davranmasını teşvik etmediği üzere daha berbat hissetmelerine de sebep olur. Siz çocuğunuzun yeterliliği için uğraştığınızı düşünürken farkında olmadan çocuğunuzun ruhunda derin yaralar açıyor, kendini yetersiz hissettiriyorsunuz.Hatta çocuğunuzun için de kıyasladığınız bireye karşı öfke duygusu da oluşturuyorsunuz. Çocuğunuz tahminen bu yaşadığı olumsuz hisleri size muhakkak etmiyor ve siz kıyaslamanın çocuğunuza olumlu tesir ile daha yeterli olma yolunda olduğunu düşünüyorsunuz.
Fakat biliniz ki çocukları diğer çocuklarla karşılaştırmanın pek çok olumsuz sonucu vardır:
Oburu ile karşılaştırılan çocuk kendini yetersiz ve bedelsiz hissetmeye başlar.
Zamanla özgüveni ve özsaygısı azalır. Daima başaramıyorum ve yapamıyorum üzere olumsuz hisler hissetmeye başlar.
Yetersizlik yaşayan çocukta; arkadaşlarını kıskanma, küskünlükler ve bağlantı çatışmaları görülür.
Kıyaslanan çocuk ailembeni sevmiyor ve beni anlamıyor hissine kapılır
Çocuğun toplumsal ilgileri ve gelecekte akademik başarısı etkilenmeye başlar.
Kıyaslanan çocuk vakitle mutsuzlaşıp hırçınlaşabildiği üzere;zamanla daha da içine kapanıp kendini toplumsal hayattan izole edebiliyor.
Kıyaslanan çocuklar gelecek toplumsal ya da akademik hayatlarında daima onay alma ve takdir edilme muhtaçlığı duyarlar.
Peki çocuğunuz size başka anne babalarla karşılaştırmaya başladığı vakit neler hissedeceksiniz. İsterseniz bu noktaya gelmeden neler yapabilirsiniz bakalım.
1. Her çocuk özeldir:
Sadece kendi çocuğunuzun gelişimine odaklanın çocuğunuzun yetenekleri ve şahsî özelliklerine ağırlaşın.
2. Abartılardan Kaçının:
‘Sen asla…’ ya da ‘ Sen hep…’ üzere abartılı cümleler kurmamaya çalışın. Bu usul cümleler genel yargılar içerir. Çocuğunuzun bir davranışına karşılık tüm davranışlarını maksat alır ve çocuğun kırılmasına neden olur.
3. Sen değil; Ben Bildirisi Kullanın:
Her vakit tıpkı mazeret, tekrar ödevlerini yapmamışsın. ( Sen Lisanı )
Ödevlerini yapmaman beni endişendirmeye başladı. ( Ben Lisanı )
Siz bu iki cümleyi duyduğunuz vakit reaksiyonlarınız nasıl olurdu?
Evet sen lisanı kendini hatalı hissettirir ve karşınızdaki kişi kendini direkt savunmaya geçer.
Ben lisanı karşımızdaki kişiyi düşünmeye yönlendirir. Karar sizin.
Çocuğunuzu olduğu üzere kabul edin ve güzel bir rehber olup farklı yeteneklerinin ortaya çıkmasına fırsat tanıyın.
