Anne babanın çocuğu çok müdafaası sanıldığının tersine sorun oluşturabilecek bir tavırdır. Çocuğa gerektiğinden fazla denetim ve itina gösterilmesi çocuğun gelişimi açısından ıstırap oluşturabilir. Bu çok tutumlar sebebi ile çocuk öteki bireylere çok bağımlı, kendine inancı olmayan, duygusal kırıklıkları olan bir kişi olabilir. Çocuğun hayatı boyunca devam eden bu bağımlılık, onu olumsuz açıdan tesirler ve çocuğun kendi kendine yetmesine mahzur olur. Ebeveynlerin çok koruyuculuğu çocuğun okul muvaffakiyetini ve okula ahengini da tesirler.
Öyle ki 7-8 yaşlarına geldiği halde yemeğini annesinin yedirmesini bekleyen, okul yaşında olmasına karşın ebeveynleriyle birebir yatağı paylaşan, kıyafetlerini kendi seçemeyen, hatta annesi tarafından yıkanan çocuklar var. Bu türlü bir ortamda annenin yada babanın çocukla iç içe geçmiş beraberliği, çocukta diğerine bağımlılığının oluşumuna neden olabilir.
Bu durumda çocuğun büyümesine müsaade verilmemiş olunur. Bu çok hami ortam, çocuğun “toplumsal gelişimini” engellenmiş olur. Bu da onun toplumsal etrafındaki alakalarını olumsuz etkileyebilir ve arkadaşları tarafından dışlanmasına yol açabilir. Yaşıtları kendi kararlarını verebilirken çok muhafazacı aileye sahip olan çocuk kendini onların yanında yetersiz,özgüvensiz hissedebilir.
Aileler, çocuklarımız zorlanmasın onlar için hayatı kolaylaştıralım diyerek aslında çocuklarına uygunluk yaptıklarını düşünebilirler fakat bu onların gelecekteki hayatlarını olumsuz etkileyebilir. Mesela her istediği çabucak yapılan bir çocuğu ele alalım. Rastgele bir zorlukla karşılaşmamış,yemeği önüne gelmiş,odası annesi tarafından toplanmış hatta ödevleri dahi aile tarafından yapılmış bu çocuk küçük yaşlarda bu durumdan mutlu olacaktır ama toplumsal etraf genişleyip sorumlulukları arttığı vakit bocalama yaşamaya başlayacaktır. Zira artık kendi bir şeyler başarmak zorundadır lakin bu duruma hiç alışık değildir. Tüm bunların sonucunda çocuklar özgüveni gereğince gelişmediği için, kusur yapmaktan korkan,
hayatla başa çıkmakta zorlanan,
hassas, içe kapanık, reddedilme korkusu nedeniyle kendini tabir etme zorluğu yaşayan şahıslara dönüşebilir. Okul, arkadaş etrafında başlayan sıkıntılar, ilerleyen yıllarda evlilik ve iş ömründe da belirginleşmeye başlayabilir akabinde da iş ve aile yaşantısında ahenk meseleleri yaşanabilir.
Peki ne yapabiliriz? Öncelikle çocuklara itimat dolu bir ortam sunmalıyız. Çocukların özgürce hareket edebilecekleri ama içinde sonları da olan bir alan oluşturmalıyız. Zira kendilerini ve etraflarını keşfetmek için hem bu alana hem de sonlara gereksinimleri vardır.
Ailenin üzerine düşen en değerli sorumluluklardan biri çocuğa takviye olurken onu bir yandan da hayatın zorluklarına hazırlamaktır. Çocuklara makul sorumluluklar verilmelidir. Bu sorumluluklar yaş aralığına nazaran yemek yeme,kıyafet seçme,oyuncaklarını toplama,masa hazırlanırken yardımcı olma vb. şeyler olabilir. Sorumluluk vermek için ileri yaşların beklenmesine gerek yoktur her yaşa uygun bir vazife kesinlikle vardır. Verilen sorumluluğun yerine getirilmesi çok kıymetlidir şayet çocuğun sorumluluğunu oburu üslenirse çocuk hayatı boyunca sorumluluk almaktan kaçınan bir birey olabilir. Bu tavır ileride hem ailenin hem de çocuğun zorluklar yaşamasına neden olur. Sorumluluk için erken yaş diye bir yaş yoktur. Çocuğa 2-3 yaştan itibaren kolaydan zora gerçek bir kadro sorumluluklar verilmeye başlanabilir. Sorumluluk alan ve kendi başına bir şeyler başaran çocuğun kendine itimadı de gelişecektir.
Elinizden geldiğince çocuğunuza ona güvendiğinizi gösterebilirsiniz.Böylece onun da kendisine olan inancı artacaktır. Bu halde inanç ortamında büyüyen çocuklar ilerde kendilerine güvenen,inançlı,kendilerine ve etrafına bedel veren bireyler olurlar.
