BABALAR BİLDİĞİ KADAR SEVER. OĞULLAR DA ONLARIN BİLDİĞİ KADAR
Kapı sinemasında Kadir İnanır’ın canlandırdığı Yakup karakteri bu türlü söylüyordu.
Bizim toplumumuzda babalar sevmeyi ne kadar bilir? Kırsalda, kentlerde, ataerkil yapılarını hala koruyan ailelerde babalar, o denli ulu orta çocuklarına sevgi gösteremezler. Hele aile büyüklerinin yanında, onları görmezden gelirler. Eşlerine ve çocuklarına sert ve büyüklenmeci tutum göstermeyen erkekler kılıbık, hanım köylü olarak alaya alınmaktan korkarlar. Yalnızken ailesine daha yumuşak davranan erkek, toplumsal roller gereği, toplumsal etraf içinde muktedir aile babası görünmek için, sert ve ilgisiz tutumlar sergileyebilir. Ondan bu sevgi dayanağını alamayan erkek çocuğu, edindiği rol model kalıbı ile kendi çocuğuna ne kadar sevgi gösterebilir?
Ebeveynlerden ilgi ve sevginin görülmemesi; bağlanma sıkıntılarına, bu da travma algısına sebep olabiliyor. O vakit Yakup’un dediği üzere, “oğullar da babalarının bildiği kadar” mı sever?
Kalıtsal aile travmalarını ya da travma transferini çok hoş anlatan bir cümle. Çocuklukta yaşanan travmaların sonraki nesillere transferine dair yapılan araştırmalar; travmatik yaşantıların bireylerin ruhsal bütünlüğünde kesintilere yol açabildiğini gösteriyor. Dahası bu tesir, ileriki kuşaklara de yansıtılabiliyor. Hatırlamadığımız, tahminen de şahsen yaşamadığınız bir olay, his düzenleme zahmeti yaşamamıza, aile işlevselliğimizin bozulmasına ve ilgilerimizin aksamasına sebep olabiliyor.
Elbette ki bu tıp sarsıntılarla karşılaşan her bireyin, tıpkı yansıyı vermesi beklenemez. Çevresel faktörler, bizim mizaç yapımıza bağlı olarak zihnimizde mana buluyor. Travma tesirini fark edip, tedavi ve duygusal dayanak alarak bu transfer zincirini kırmak mümkün. Bernard Shaw’un dediği üzere “hayat kendini bulmak değildir. Hayat kendini yaratmaktır.”
Kendini ve sonraki kuşakları yaratma seyahatinde ilerleyen tüm babaların, babalar günü kutlu olsun.
Bu durum transfer ile jenerasyonlar uzunluğu devam eder mi? Hayır! Bunu mukadderat olarak kabul etmek gerçek olmayacaktır.
Travmatik tecrübelerin daima ve ağır olarak yaşandığı aileler incelendiğinde, ebeveynlerin kendi çocukluklarında da emsal travmalar yaşadıkları görülmüş. Daha derinlikli çalışmalarda, üç nesil geri gidilerek; o gün yaşanan travmatik olayın geçmişte de aynısının yaşandığı gözlemlenmiş. Aile içi şiddet, fizikî ve duygusal ihmal ve istismar, birtakım ailelerde soydan gelen bir özellik üzere kendisini gösterebiliyor.
Aslında bunun ne kadar gerçek olduğunu olduğunu fark ederek profesyonel takviye almak kıymetli bir adım olacaktır.
Dolayısıyla travmanın hem objektif hem de sübjektif istikametleri bulunmaktadır. Travmatik yaşantılar ruhsal açıdan bireylerin çok eksenli semptomlar verebilmesine neden olan olaylardır. Bu olaylar travmatize bireylerin ruhsal bütünlüğünde kesintilere yol açar.