Yeni doğan bebekler, parmak emmeyi daha anne rahminde öğrenir ve doğuştan sahip oldukları en güçlü reflekslerden biri emmedir. Ağız bölgesi bebek için haz kaynağıdır. Parmak emme bebeklerin kendini sakinleştirmesini ve kendi kendilerine haz almalarını sağlar. Hemen hemen tüm bebeklerde bu davranışa rastlamak mümkündür. Bu davranışın, çevreyi tanıma ve keşfetme ihtiyacından doğduğu kabul edilebilir. Bu sırada bu faaliyet bebek için keyif verici olmaktadır ve bundan sonra da keyif kaynağı olarak devam eder.
Parmak emme 0-4 yaş arası gelişimsel açıdan doğal kabul edilebilir. 12-18 ay arası çocukların yaklaşık yarısı parmak emme davranışı gösterirler. Çoğunlukla 2-4 yaş arasında çocuklar kendiliğinden parmak emmeyi bırakırlar.
Parmak emme 5 yaşından sonra da devam ediyorsa ki ‘Bunun temelinde anne-çocuk ilişkisindeki yetersizlik ve çocukta güven duygusunun yeterince gelişmemiş olduğuna ilişkin görüşler de vardır.’ ya da baş parmakta, diş damak yapısında bir soruna yol açıyorsa müdahale edilmesi gerekebilir. Sakin ve sabırlı olunmalı, cezalandırma, inatlaşma, tehdit ve baskı uygulama gibi davranışlardan kaçınılmalıdır.
Parmak emme davranışı karşısında anne-babanın yapacağı en sağlıklı yaklaşım, çocuğa alıştığı parmak emme davranışından aldığı hazdan daha güçlü ve eğlendirici, özellikle çocuğun ellerini kullanarak ilgileneceği bazı etkinlikler vermek olabilir. Aile içinde sürekli bu davranışı konu ederek dikkatleri çocuk üzerine çekmek, çözüm amacıyla çocuğu sürekli eleştirmek, hatalı anne baba davranışları arasındadır. Okul yaşında parmağını emen çocuk, öğretmenin uyarısı, anne babasının eleştirisi, hatta arkadaşlarını alaylarına karşın bu davranışını sürdürür. Bu durumda çocuğa yapılan olumlu öneri ve açıklamalarla psikolojik açıdan uyumunun sağlanması, sorunu ortadan kalkmasına neden olabilir.
Bilişsel davranış tedavisi, oyun terapisi, ebeveynlere yönelik destek tedavileri uygulanabilir.
Sayfa içeriği sadece bilgilendirme amaçlıdır, tanı ve tedavi için mutlaka doktorunuza başvurunuz.
