oğuştan gelen yatkınlıklardan biri de toplumsal ilgidir. Çocuk, toplumsal bir etrafa doğar ve birinci toplumsal etrafı de ailesidir. Doğuştan getirdiğimiz bu yatkınlığın öbür yatkınlıklar üzere geliştirmek için bir rehber ve eğitmene gereksinimimiz vardır ve bunlar anne ve babadır. Çocuğun ailede; anne-baba-çocuk-kardeş alakası üzere toplumsal ilgileri vardır. Annenin çocuğunu samimiyetle sevmesi çocuğa öteki insanları sevmeyi öğretir. Annenin çocuk ile kurduğu inançlı bağ ile çocuk öteki insanlara itimat duymayı öğrenir. Annenin çocuk ile olan ilgisi çocukta işbirliği, bağlılık ve yoldaşlık hissini oluşturur. Annenin eşiyle, başka çocuklarıyla ve etrafındaki başka beşerlerle olan münasebeti çocuğa rol modeldir. Çocuk bu sayede dünyada öteki insanların da pahalı olabileceği fikrini oluşturur. Şayet anne bu dengeyi kuramaz ilgi ve sevgisini çocukta ağırlaştırırsa çocuk annesinin dışında öbür beşerlerle ilgi kurmaktan kaçınır. Babanın çocuğun toplumsal ilgisini geliştirmede, eşine, işine ve topluma karşı sergilediği tavırlar tesirlidir. Toplumsal ilgileri gelişmiş bir baba çocuklarıyla ilgisinde bunu rahatlıkla gösterebilir. Babanın otoriter tavrı, çocuğun öbür beşerlerle ilgilerinde güç ve üstünlük üzere yansımalarını gösterecektir. Anne ve baba ortasındaki olumlu bağlantının çocuğun toplumsal gelişimine büyük katkısı vardır. Aksi durumda çocuğun toplumsal bağlarını geliştirme talihi çok azdır. Eşlerin birbirini eleştirel, aşağılayıcı yaklaşımları çocukların ebeveynlerine olan hürmetini azaltır. Annenin duygusal dayanağını eşinden çocuğa yönlendirmesi, çok kollayıcı anne tavrı göstermesi çocuğu toplumsal olarak gelişimine pürüz olur. Huzur, inanç ve hürmet çerçevesinde bağların olduğu ailede yetişen çocuklar toplumsal ahenkte zorlanmayacaklardır. Aile tüm his, fikir ve davranış tohumlarının atıldığı bir bahçedir. Sevgiyle, sabırla, istikrar ve istikrarla güneşini, suyunu, besinini verirseniz sağlam, güçlü ve verimli meyve ağaçları yetiştirmiş olacaksınız…
1 dakika okuma süresi
