Günlük çağdaş yaşantıda, hangimiz anksiyete bozukluğu yada depresyonik durumlar yaşamıyoruz?..
Hemen çabucak hepimiz, bu his dalgalanmalarına bir formda maruz kalıyoruz.Fakat bu maruz kalmalar çok sık olmadığı sürece ve de en kıymetlisi, toplumsal hayatımızı patolojik seviyede olumsuz etkilemediği sürece, masumdurlar ve çabucak tedavi gerektirmezler.Hatta, içgüdülerimizin ve hayatın zorluklarına karşı verdiğimiz savaşa dayanma direncinin artmasına bile yardımcı olurlar; dozunda ve kıvamında oldukları sürece….!
İnsanoğlu, nitekim çok güçlü ruhsal savunma ve tedavi edici sistemler ile donatılmış bir varlıktır. Hatta, tek varlıktır…
Örneğin, hiçbir hayvan, ruhsal travmayı tam olarak algılayamaz; algılasa bile, o travmayı atlatmaya çalışacak bir mekanizmayı devreye sokamaz.
Çünkü, ruhsal savunma sistemleri yoktur.Sadece kısmi ve çok yüzeysel reaksiyon verirler. Fakat biz beşerler o denli miyiz?…
Sevdiğimiz kişinin, hiç beklemediğimiz ve ummadığımız bir formda bize karşı oluşturacağı bir davranış biçimi bile, bizde; ani kırgınlığa, ıstıraba ve hatta, bir mühlet sonra; olayı başımızda ve iç dünyamızda daima büyütmemiz nedeniyle (ki; buna içinden konuşma denir..), kızgınlık,öfke ve küskünlük hislerine yol açabilir.Eğer, bu duyguyu çok patolojik seviyede yaşamamışsak, çabucak aklımızı ve ruhumuzu beraberce işbirliğine sokarak (yani,ruhsal savunma ve tedavi edici sistemleri devreye sokarak); fazla abartılı reaksiyon vermeme yoluna gideriz.Tüm bunlar doğal reaksiyonlardır.
Böyle yapmayıp da, tam bilakis sineması daima geriye sararak,tekrar tekrar izlemek; izlemenin sonucunda da, daima keder,sıkıntı hatta öfke yaşayıpi, toplumsal ve biyolojik hayatımızı allak-bullak etmek; mutlaka ve katiyen tıbbi tedaviyi gerektirir…Artık ok yaydan fırlamıştır, ruhsal savunma ve tedavi edici düzenekler yetersiz kalmaya başlamıştır…Yaniiii…depresyon, anksiyete bozukluğu yada panik atak olarak isimlendirdiğimiz, aslında birbirinin kardeşi ve kuzeni olan bu hastalık tabloları ortaya çıkmıştır..!!!!
Size, tırnaklarınızla bedeninizi tırmalayın desem; katiyen, hiçbiriniz bunu yapmazsınız. Hatta bana kızıp; mecnun gözüyle bakarsınız dimi?..
Peki, hiç kimse demediği halde; neden en değersiz şeyleri başınıza takıp; daima tıpkı sineması tekraren geriye sarıp izleyerek, ruhunuzu travmaya uğratırsınız, yaralarsınız?
Ruhunuz vücudunuzdan daha mı az pahalı?…
Evet, hepinizden bunun yanıtını bekliyorum…
