Bulunduğumuz çağ, sahiden çok süratli yaşamayı gerektiriyor.Artık, hiç kimse sabah kalktığında; kümese gidip yeni yumurtlanmış taze yumurtaları alıp, meskende pişen ekmeğiyle kahvaltı yapmanın doğal hazzını ve keyfini yaşayamıyor. Bol oksijenli açık havada, bağ-bahçe işleri ile uğraşıp; günün yorgunluğunu, sıcacık organik tarhana çorbası içerek gideremiyor.
Peki ne yapıyor günümüz insanı?…
Kahvaltı yerine, ayaküstü poğaça yada kuru simitle geçiştirme, akabinde büsbütün katkılı olan kahve (Türk kahvesini kastetmiyorum, öbür çeşidi kastediyorum: hani sütlü falan da içiliyor…) ve akabinde hudutları alt-üst eden ağır bir trafik mücadelesi….bunun akabinde da, öğlene kadar sürecek olan ağır gerilimli iş ve çalışma ortamında harikulâde gösterilen çabalar!….
Sonrası, artık sıra öğlen yemeğine gelmiştir.Peki gelmiştir de n’olmuştur???
Yine ayaküstü çarçabuk yenmesi gereken, besin ötesi yiyeceklerle başbaşa geçen dakikalar…Sonrası tekrar mesai bitinceye kadar verilen gerilimli uğraşlar veeeee akşam trafiği!!!!…Bakın daha şimdi meskene gelinmiş değil…Köyde beşerler günboyu doğal organik hayatın tüm lezzetlerini tadarak ve duyumsayarak, verimli-stressiz çalışmanın verdiği huzur hisleri içinde akşam yemeğini yedikten sonra, yatma kademesinde iken; büyük kentte yaşayan, daha konuta yeni gelmiştir ve yemeğini yiyecektir…
Sonra nolacaktır?
Yemek sonrası, yorgunluğun ve karın doygunluğunun verdiği rehavetle uyku pozisyonuna geçilecektir ve aile içi hiçbir toplumsal bağlantıya fırsat ve vakit kalmadan çoktan mışıl mışıl uykuya dalınılacaktır.Sohbet yok, dertleşmek yok, toplumsal an’ı paylaşmak yok…
Peki bu türlü bir günün akabinde yanımıza ne kar kalacaktır?
Hemen söyleyeyim: KOCAMAN BİR GERİLİM ve ANKSİYETE BOZUKLUĞU……
Bu döngüyü çabucak hemen hepimiz az yada çok yaşamıyor muyuz?
Günümüz beşerinin depresyonunu, anksiyete bozukluğunu; al şu tedaviyi, şu gün denetime gel demekle ne derece tedavi edebiliriz?
İnsan toplumsal bir varlık olduğu için, kesinlikle işin toplumsal boyutunu da önemsemek gerekir.
Örneğin; işyerinde amir ile ağır olumsuz bağlar yaşanıyor ise; siz o bireye, en kusursuz akupunktur tedavisi de uygulasanız, muhakkak bir müddet sonra hastalık tekrar tetiklenip, depreşecektir. Zira, anksiyete bozukluğunun en değerli tetikleyici etkeni olan “amir” etkenini uzaklaştırmadınız.Hastayı mümkün olduğunca o olumsuz iş ortamından bir biçimde kalıcı olarak uzaklaştırmanız yada yol göstericilik yapmanız gerekir.
Depresyon ve anksiyete bozukluğunun tedavisi için verilen ilaçlar, bilimsel manada tedavi edici değildirler.Yan tesirleri nedeniyle ABD’ de ve birçok Avrupa ülkelerinde kullanımı çok kısıtlanmıştır.
Oysa ki; bedenimizde anti-depresan tesirleri çok ağır olan ve akupunktur tedavisi ile salgılattığımızda, hiçbir yan tesiri olmayan doğal ilaçlarımız bulunmaktadır.Özellikle kronikleşmeye (müzminleşmeye) çok eğilimli olan bu duygudurum bozukluklarında, akupunktur tedavisini devreye sokarsak;gereksiz yere ilaç tüketerek boşyere ulusal servetimizin heba edilmesinin de önüne geçmiş oluruz.Herşeyden kıymetlisi de, bedenimiz ileride oluşabilecek yan tesirlerden korunmuş olacaktır. Akupunktur tedavisi bizlere böylesi hoş imkanlar sunmaktadır.
Tüm bu olaylarda akupunktur; haftada en az 2-3 seans olacak biçimde toplamda en az 15-20 seans uygulanmalıdır.Son derece sabırlı olunmalıdır. Zira, vücuddan salgılattığımız doğal ilaçların farmakolojik tesirleri epeyce yavaş ortaya çıkmaktadır, lakin epey istikrarlı olmaktadır.