Vücudumuzdaki doğuştan kazanılan istikrarın ve savunma sistemlerinin bozulmaması için ,mutlaka fiziki,kimyevi ve ruhi tahrip edicilerden sakınılması gerekir.Ama,burada bir konu çok kıymetlidir,o da bu mevzunun günümüzde çok abartıldığı ve ticari niyetlerin, gerçeğin hedefinden sapmasına sebep olduğudur.Kendimizi korumak için neler yapabiliriz;Mesela:sebze ve meyveleri taze olarak mevsiminde tüketebiliriz,mümkün olduğunca, mesken imali reçel,turşu,tarhana salça v.s besinlere yönelerek hazır ve katkı unsurlu besin alımını azaltabiliriz,yaşadığımız ortamların toz,duman,kirlilik oranlarını takip edip,uygun önlemler alabiliriz,stres ve sinirlilikle baş edebilmeyi öğrenebiliriz,plastik eserlerden mümkün olduğunca sakınabiliriz.
Nelere Dikkat Edilmeli?
Yani,modern kent hayatı ve toplum içindeki yerimiz,görevimiz çerçevesinde yapabildiklerimizi yapmak,vücudumuza vazifemizdir.
Ancak,doğal hayat dilek ve hevesi bizi, kendimize sıfır toleranslı bir ömür alanı oluşturma çabası içine sokmamalıdır.Bu,hem çok güç ve masraflı,hem de gereksizdir.Bu kadarı, niçin gereksizdir,çünkü ,vücudumuzun doğuştan savaş ve savunma kabiliyetleri vardır. Vücud hasta olmasını da ,savunmasını da bilmeli, savunma sistemleri tembelleşmemeli yahut zafiyete uğramamalıdır.
Yukarıda sıraladığımız dikkat edilmesi yahut sakınılması gerekenlerden evvel yapmamız icabeden öteki şeyler vardır.
Önce,vücudumuzu az yemeğe alıştırmalıyız.Günde iki öğün yemeğe alışmalıyız,yapamıyorsak üç öğün ancak kesinlikle az yemeliyiz ve ortada abur cubur atıştırmamalıyız. Az yiyen,acıkmadan yemeyen ve doymadan bırakan ,yavaş ve oturarak yiyen bireyde kolay kolay mide ve barsak sorunu olmaz,karaciğer ve dalak yorulmaz,yağlanma yahut şişmanlık oluşmaz. Yeme isteğini denetim altında tutmak bizim irademizdedir, zihnimizden yeme niyetini uzaklaştırıp, işimize yahut misyonumuza odaklandığımızda, orta ara gelen açlık hissi kısa vakitte kaybolur ve asit salgısı kesilir. İrade,beyin ve mide ahengi tekrar şekillenir.Şunu unutmamak lazımdır ki;vücudumuza lazım olan enerjiyi yalnızca besinlerle almıyoruz.Enerjinin bir kısmı,gıdadan,bir kısmı havadan bir kısmı da ruhumuzdan gelmektedir. Hasebiyle çok yersem daha kuvvetli olurum yahut daha çok güç kazanırım,düşüncesi muhakkak yanlıştır ve ,insanı tam tersine, oburluğa,hantallığa , hastalıklara götürür.Zihni(beyni) yeme odaklı olan kişinin,yedikçe iştahı ve dileği artar,vücud bunların az bir kısmını kullanır,kalanlarını ya yağa dönüştürür yahut boşaltım sistemlerini çok zorlayarak atmaya çalışır. O halde kendimize zorumuz ne ki; bir sürü zahmetlerle kazanıp,taşıyarak hazırladığımız enfes yiyecekleri,ihtiyacımızın kat be kat üstünde, bedenimize göndererek,onu hem yoruyoruz,hem de dolaylı olarak emeğimizi zayi ediyoruz.
Netice itibarıyle; gerek doğal hayat isteğinde ,gerekse de günlük hayatımızdaki, yeme,içme v.b. dileklerin karşılanmasındave temizlikte orta yol ölçüsünü yakalayabilmelidir.
