Boyun eğiciliğin etkin olduğu bağlantılarda, eşlerden biri daima oburunu mutlu etme uğraşı içerisindedir. Şayet isteklerini yerine getirmezse eşinin kendisine öfkelenmesinden, onunla duygusal bağının zedelenmesinden ve kendisini reddetmesinden çekinir. Eşinin kendisini onaylaması bu şahıslar için ruhsal açıdan besleyicidir. Eşinin kendisini onaylamaması ihtimali ise bu şahıslar için hayli tedirginlik vericidir. Kendi istek ve gereksinimlerine öncelik verdiklerinde kendilerini hatalı hissederler. Zira öncelik her vakit karşı tarafın memnuniyetidir. Bu şahıslar için çatışma; en tehlikeli ihtimaldir. Zira çatışmanın sonunda eşinin “olumlu bakış açısını” ve onayını kaybetme kanısı ruhsal açıdan epey yıpratıcı bir ihtimaldir. Bu şahıslar her vakit aldıklarından daha çok vermeye eğilimlidirler. Kendilerinden ödün vererek hayata geçirdikleri tüm aksiyonları “fedakarlık” olarak atfederler. Aslında onları yenik düşüren ve tüm güçlerini tabana çeken fiillerini “olması gereken” olarak değerlendirirler.
Kendi hudutlarını aşıp eşlerinin sorumluluklarını da üzerlerine aldıklarında vicdanen rahatlamış hissederler. Bu biçimde âlâ niyetlerini ve fedakarlıklarını eşlerine ispatlamış olmanın huzuru ile evlilik ilgilerini sürdürürler. Kendilerini “doğru eş” olarak tanımlayabilmeleri için eşlerini kendilerinden daha fazla düşünme gereği hissederler. Boyun eğici şahıslar; insanları şad etmeyi temel amaç haline getirmişken kendilerini şad etmeyi ise göz arkası ederler.
Boyun eğici şahısların odak noktaları çoğunlukla kendileri değil eşleridir. Eşlerinin memnuniyeti seviyesinde ruhsal tatmin hissederler. Eşlerinin konforunu arttırmak ismine, kendilerinden beklenmeyen bir gayret içerisinde evlilik hayatlarını sürdürürler. Bir mühlet sonra hem bedensel hem de ruhsal açıdan tükenme sürecine girerler. Onlara nazaran yaptıkları hiçbir şey abartılı değildir hatta kimi vakit eksiktir. Lakin bu bireyler, yaşadıkları tükenmişlik hissine karşın eşlerini şad etme uğraşlarını olağanlaştırmaya devam ederler.