Genital siğiller cinsel yolla bulaşan hastalıklar ortasında en sık rastlanılanıdır. İnsan papilloma virüsünün (HPV) neden olduğu bir hastalıktır. 120 den fazla HPV tipi tanımlanmış olup bunlardan 30 kadarı genital bölgenin mukozası için patojeniktir.
Cinsel olarak faal genç yetişkinlerde, hassas tekniklerle yapılan incelemelerde %50 oranında HPV enfeksiyonuna rastlanmıştır. Çiftlerden birinde enfeksiyon olduğunda öbür eşte de enfeksiyon olma riski epey yüksek olmakla birlikte, eşler-arası bulaşma riski kesin olarak bilinmemektedir.
Çok farklı HPV tipleri genital siğillere neden olabilmektedir. Ekseriyetle bunlar düşük riskli (iyi huylu lezyonlara neden olanlar)ve yüksek riskli ( kanser gelişimine neden olan onkojenik tipler) HPV tipleri olarak sınıflandırılmaktadırlar
Düşük riskli HPV tipleri: 6,11,42,43,44
Yüksek riskli HPV tipleri: 16,18,31,33,35,45,51,52,56,58,59
Bulguları nelerdir?
HPV insanlarda, asemptomatik (subklinik) enfeksiyondan invaziv anogenital karsinomaya kadar uzanan çok farklı hastalıklara neden olmaktadır. Hastaların birçoklarında enfeksiyon subklinik yahut latent olarak seyretmektedir. Subklinik ve latent enfeksiyonlar, büyük oranda, tedaviden sonraki nükslerden sorumludur.
Klinik olarak görünür lezyon oluştuğunda ortaya çıkan genital siğiller, klasik kondiloma aküminata, Bowenoid papüllosis ve dev kondiloma akuminata (Buschke –Lowenstein tümörü) olarak karşımıza çıkmaktadır. Enfekte olan bireylerin %60’ında bireyin immun sistemi tarafından enfeksiyon sonlandırılıp ve ortadan kaldırılmaktadır.
Kadınlarda genital siğiller vulva, vajina, serviks, perine yahut anüs etrafında ortaya çıkabilir. Hastaların %50 den fazlasında bir çok alanda lezyonlar ortaya çıkmaktadır. Siğillerin bir birçok asemptomatik olmasına karşın hastaların bir kısmında da anogenital bölgede kaşıntı, yanma, vajinal akıntı, yahut kanama üzere semptomlar ortaya çıkabilmektedir.
Genital siğiller erkeklerde penis üzerinde yahut anüste ortaya çıkarlar. İntraüretral yerleştiğinde terminal hematüri, idrar akışında değişiklik yahut üretral kanamaya neden olabilirler.
Perianal bölge, vulva ve inguinal kıvrımlar üzere nemli ve kapalı bölgelerde karnıbahar gibisi lezyonlar ortaya çıkabilir. Lezyonların üzerindeki yarıklar ve girintiler ortasında pürülan materyel birikmesine bağlı berbat koku oluşabilir. Renkleri çoklukla gri, soluk sarı, yahut pembedir. Perianal bölge lezyonlarında, reseptif anal alaka hikayesi de varsa, kesinlikle anal kanal da anoskopi ile incelenmelidir.
Dev kondiloma akküminatum siğile benzeyen büyük lezyonlardır ve derin dokulara invaze olabilmektedirler. Düşük malign potansiyeli olan bu tümörler nadiren lenf nodlarına metastaz yaparlar.
Çocuklarda genital siğiller; doğum sırasında yahut sonrasındaki bakım sırasında anneden, konut içi temaslarla yada cinsel istismar sonucu bulaşabilir. Çocuklardaki genital siğillere neden olan HPV tiplerinin yetişkinlerdeki HPV tipleri ile tıpkı olduğu gösterilmiştir. Bu çocuklarda HPV tiplendirilmesinin yapılmasının, enfeksiyonun kaynağını saptamak açısından yararlı olabileceği söylenmektedir. Bir yaşın altındaki çocuklarda çoklukla bakımını yapan bireylerden bulaş olurken, cinsel istismar 3 yaşın üzerindeki çocuklarda daha sık rastlanmaktadır. Fakat yinede bu hastalar bulundukları toplumsal ve çevresel kurallara nazaran değerlendirilip, gerekirse öbür cinsel yolla bulaşan hastalıklar istikametinden araştırılmalıdır.
Tanısı nasıl konur?
Genital siğillerin bir birçok çıplak gözle görülebildikleri için tanısı kolaydır, gerekirse küçük lezyonların görülebilmesi için bir büyüteç kullanılabilir. Subklinik ve latent enfeksiyon hem çok yaygın hem de faal bir tedavisi olmadığı için bunların varlığının araştırılmasına gerek yoktur. Subklinik enfeksiyonun tespit edilmesi için asetik asitle beyazlaştırma formülü (%3-5 asetik asit solusyonunun lezyon üzerine 10 dakika uygulanması) kesin teşhis için önerilmemektedir. Kesin teşhisin konulamadığı persistan lezyonlarda biyopsi yapılarak histolojik bulgularla teşhis konulmaya çalışılır. Gerekli durumlarda immunoperoksidaz yollar, in situ hibridizasyon polimeraz zincir reksiyonu üzere komplike yollar kullanılabilir. Lezyondan biyopsi yapılarak teşhis konulması sık kullanılan bir prosedür olmakla birlikte, klinik pratikte HPV tiplendirmesi kullanılan bir yol değildir.
Genital siğiller cinsel yolla bulaştığı için bu hastalar başka cinsel yolla bulaşan hastalıklar istikametinden detaylı bir hikaye ve gerekli testler yardımı ile dikkatli bir halde araştırılmalıdır. Ayrıyeten genital siğilleri olan bayanlara servikal displazi gelişim açısından makul aralıklarla servikal smear da uygulanmalıdır.
Nasıl tedavi edilir?
Genital siğiller tedavi edilmezlerse zaten gerileyebilirler, değişmeden kalabilirler yahut sayı ve boyut olarak artış gösterebilirler. Tedavide birinci hedef semptomatik olan siğillerin ortadan kaldırılmasıdır. Bununla birlikte asemptomatik lezyonları olan hastalar da kozmetik yada ruhsal nedenlerle bu siğillerin tedavi edilmesini isteyebilirler. Şu ana kadar hangi siğillerin, ne vakit gerileyeceğini varsayım etmek için tesirli bir metot olmadığı üzere genital siğillerin tedavi edilmesinin viral bulaşı etkileyip etkilemediği de bilinmemektedir.
Tedavide çok farklı seçenekler vardır. Bunların birden fazla enfekte dokuların ortadan kaldırımasına dayalı usullerdir. Rastgele bir tedaviye başlanmadan evvel hastalar tedavi beklentileri, düzgünleşme ve tekrar etme risklerinin değişkenlik gösterebileceği konusunda bilgilendirilmelidir.
Tedavilerin kimileri hastalar tarafından uygulanabilirken kimilerinin da tabipler tarafından uygulanması gerekmektedir.
ÖZET
Genital siğiller seksüel olarak etkin genç yetişkinlerde epey sık rastlanılan bir hastalıktır. Genital siğillerin birden fazla bizatihi yahut tedavi ile düzgünleşme gösterse de subklinik enfeksiyonu olanların hastalığı bulaştırma riskleri, öbür cinsel yolla bulaşan hastalıkların varlığı açısından uyarıcı olması ve onkojenik (yüksek riskli) HPV tipleri ile enfeksiyon sonucu malignite gelişme riski nedeni ile kıymetli bir sıhhat meselesidir. Bu nedenle hastalığın bulaşma yolları, sıklığı, yaygınlığı, korunma usulleri ve hastalığın taşıdığı riskler konusunda hastaların bilgilendirilmesi gerekmektedir.
