Günümüz insanı vakitle yarışıyor,hepimiz kusursuz hayat beklentisiyle ,başarılı olmak için ya da geçimimizi sağlamak için koşuşturup duruyoruz. Artık evlenen çiftlere bakıyorum mutfak eşyasından mobilyaya bütün her şey ebeveynleri tarafından çeyiz yapma kederiyle karşılanıyor. Her şey tam çay süzgecine kadar konutun bütün gereksinimi belirlenip alınıyor. Çiftler bir şeyi elde etmek için zorluk yada bir gelirle para biriktirme yaşamıyorlar her şey hazır. Bu husus güya uygun ebeveyn olma konusunda yarışan büyükler ortasında bir övünç problemi şunu aldık bunu aldık şunu da bu marka aldık hatta yeni evli çiftlere konut alan anne babalar bile var. Artık söyleyeceklerinizi duyar üzereyim hali vakti yerinde beşerler niçin almasınlar ki? Siz konutu alırsanız otomobillerini alırsanız bu beşerler evlenmiş olmazlar ki….. Başka bir konutta sizin aldıklarınızla yaşıyor olurlar…Onlara kalan yalnızca günlük muhtaçlıkları gidermek ve geçinmek olur. Artık bir şey paylaşacağım sizinle en çok geçimsizlik bu çiftlerde görülüyor. Beklentilerin yüksekliğinden istemenin sonsuzluğundan çiftler biz şuuru dediğimiz durumun farkına varamamakta, uğraş sarfetmeden edindikler için hiç bir şeyin değerini de bilmemekteler. Haliyle en ufak sorunu büyüten çiftler pantolonun ütüsünden arbede çıkarıp kendilerini mutsuzluk kuyusunun içine rahatça atabiliyorlar.
Bu öykü tabi ki pat diye oluşmuyor.Çocuk daha yeni yemek yemeğe başlarken kendisinin yemek yemesine müsaade verilmiyor. Anne ile yavrusu çok sıkıntı ayrılıyorlar. Anneler hem çocuklarının hem kişiselleşmesini istiyor hem de kendileri ayrışmakta zorlanıyorlar. Çocuk zati birinci doğduğunda ben ve öteki kavramını içselleştirmekte çok zorlanıyor. Günümüz anneleri çocukla bağımlı bir ilgiyi benimsiyorlar. Geçen sene ofise gelen bir anne şunu şöylemişti 4 yaşını doldurmuş oğlu için;
-Çişimizi söylemiyoruz ve daima kabızız
Ben de çabucak çok geçmiş olsun sizinde kabız olmanıza çok üzüldüm demiştim. Kısa bir şaşkınlıktan sonra kendisinin kabız olmadığını 4 yaşındaki oğlunun sorunu olduğunu söylemişti . Bu durumda annesi oğlunun yerine kaka yapabilseydi eminim yapmak isterdi .Çocukta fizikî bir sorun yoktu . Annenin tavrı ve algısıyla ilgili çocuğa verilen yanlış bildiriler vardı. Anneyle biraz konuştuktan sonra husus aydınlığa kovuştu çocuk yeni bildirileri çabucak doğrusuyla aldı ve sorun çözüldü.
Biz anneler kendimi de içine alarak konuşuyorum çocuklarımızı pamuklara sarıp sarmalamak istiyoruz onun kılına ziyan gelsin istemiyoruz. Onlar için elimizden gelenin en güzelini yapmaya ve onların yerine yapmaya çalışıyoruz. Buraya kadar her şey hoş de hayat o denli değil ki….
Şimdi size soruyorum kendi işlerinizi yetiştirmeye çalışırken hiç uykusuz kalmadınız mı?
Size soruyorum anneler konut hanımları çalışanlar yemek bulaşık ütü derken ayaklarınızın altı hiç mi zonklamadı?….
Bir sürü dengeyi oturtmaya çalışırken hiç mi eza çekmediniz?..
Herhangi bir şeyi almaya çalışırken (ev, araba) hiç mi birtakım şeylerden taksit ödemek için vazgeçmediniz?.
Çocuklarınız da bu hayatın içinde yaşamak zorundalar. Benim olmadı onun olsun hali ile yetişen çocuklar narsizmin doruklarında kendilerini kaf dağında görüp sonra büyüdüklerinde ne iş beğeniyorlar ne de eş… Günün sonunda bin bir emekle eşya taksitlerini ödediğiniz çay süzgüsüne kadar aldığınız aman o düşünce çekmesin diye her cefaya katlandığınız evladınız biz yapamadık boşanıyoruz diye gelebiliyor kapınıza çocuğunuzun mutsuzluğundan en çok yeniden siz etkileniyorsunuz elbette …
Unutmayalım onları bu dünyaya biz çağırdık elbette sorumluluklarımız var ancak yegane sorumluluğumuzu unutmayalım .Asıl kıymetli olan onlara düzgün rehberlik yapmak ve onları sonsuz sevmek …Sevme konusunda eza çekmiyoruz maşallah lakin düzgün rehberlik konusu hem tartışmalı hem sorunlu ….
Bunu kavramak en evvel yapmamız gereken şey… Bu mevzuda şikayet etmek sizi ve ailenizi tahlile götürmeyecektir emin olun.. Güzel rehberlik alıp bu durumu düzeltmek için hem kendinize hem çocuğunuz vakit tanıyın …
Sevgiyle…..
