Hepimiz bizden beklenen sayısız davranışların tartısı altında eziliriz. Bu beklentileri yerine getirdiğimiz takdirde birçoklarının hayatımızı daha memnun bir hale getirmeyeceğini bildiğimiz halde, bu beklentileri yerine getirmeye kendimizi mecbur hissederiz. Bu davranış buyruklarını ihlal etmek birden fazla vakit kapsamlı sonuçlar getirmese de suçluluk duygusu egomuzu kemirip durur. Bizi engelleyen, yargılayan, doğruya mecbur eden kendimizden öbür biri değildir. Burada çocukluktan getirdiğimiz algılar, toplumsal fanusta bulunan bilgiler devrede olsa da bu yazının konusu değildir. Her şey bizimle başlıyor ise kendinizi affetme hamaseti gösterdiğiniz de bugüne kadar sizi üzen tek kişiyi bulmuş olursunuz. Kendinizi sabote etmekten kurtulmak, içinize hapsolmuş suçluluk, utanç ve cezalandırma korkusunu yok etmek için ÜST-BEN’ininizi eğitmeniz gerekir.
Peki nasıl?
Kendine minnettar olmak ve otosansür ile vedalaşarak…
Otosansür, vicdandan daha denetimsiz hareket eden fakat birbiri ile bağını devam ettiren otomatik yorumlarda bulunan iç sesimizdir. Devamlı yargılayıcı, engelleyici ket vurmalarla kendinize ilişkin olumsuz hislerinizi besler. Şayet bu iç sesin kültürel sansür kodları olduğunu bilerek hareket ederseniz birinci adımı atmış olursunuz. Zira farkındalık ile bu iç sesi kısmak mümkün lakin vedalaşmak için farkındalığınızı alışkanlık haline getirmeniz gerekir. (yazının sonunda bunun ile ilgili bir antrenman önerisi yer almaktadır.)
Kendine minnettar olmak konusunda kendinize sorun bugün kaç sefer rastgele bir şeyden şikayet ettiniz. Şikayetçi olmak minnet etmeyi unuttuğumuzu ve hayatımızda olan hoşluklardan bihaber olduğunuzu gösterir. Minnetttar olmayı bilmek ise sahip olduklarımızı fark ettiğimizde kendimize verdiğimiz bir armağandır. Şayet hayatınızda ki aksiliklere gereğinden fazla vakit harcarsanız göreceğiniz her şey de zati bu olur. Zira kendinize minnettar olmadığınızda tüm pişmanlıklarıyla hayatın keşkelerine hapsolursunuz. Kendinize minnettar olmak affetmeyi sağlar. bu yüzden kendinize kattığınız her şey yaşadıklarınız yada yaşamadıklarınız için kendinize teşekkür etmeyi ihmal etmeyin. Etrafınız teşekkür edecek durumlarla doludur. Bunun için kendinize alan ve vakit yaratmanız gerekir. bunu başarmak güç olabilir ancak, bununda yaşayıp büyümenin bir adımı olduğunu unutmayın.
EGZERSİZ (Bu benim varlığım)
İdeal “Öz” ile gerçek “Öz” ün birbirine yaklaşması için size biçim terapisinden bir antrenman önereceğim, bu idmanla kendinizi, size uygun gelebilecek “Öz” ü algılama ırmağına bırakabilecek, saygın ve size yeterli gelebilecek temel bir tavrı öğreneceksiniz.
“Bu benim varlığım” idmanını bir kaç dakika ve kendinize konsantre olabileceğiniz her yerde uygulayabilirsiniz. Dikkatinizi, şuurunuza temas eden ve duyularınıza dokunan izlenimlere verin: Görmek, tat almak, koku almak, işitmek, duymak, hissetmek gibi…İşte o vakit algılamanın çok faal bir olay olduğunu ve kendinizin bunu yönlendirebileceğinizi göreceksiniz.
Size bir örnek vereyim. ” Bilgisayar da yazı yazıyorum, bu benim varlığımdır..Derin nefes alıyorum, bu benim varlığımdır… Gürültü duyuyorum ve öfkeleniyorum, bu benim varlığımdır… Öfkemi tabir edeyim mi diye düşünüyorum, bu benim varlığımdır…” Bir müddet sonra aşikâr bir rahatlık hissedeceksiniz ve olması gerekeni değil olanı kabul ettiğinizi göreceksiniz. O vakte kadar da otosansür şu cümleleri etmeye başlayacaktır. “Aslında.., Mecburdum…, oysa…, yapmamalıydım…, keşke…, hissetmek istemiyorum…” vb. bu cümlelere de yavaş yavaş kaybolma imkanı tanıyın. Böylelikle çabucak davranış baskı altına girmeden otosansürün hareketlerini araştırmış olursunuz.
Bu antrenmanı sık sık tekrar ettiğinizde tesiri artar.
