Birçok ruhsal sorunun altında kişinin kendini yeteri kadar sevmediğini ya da tam aksine çok sevmenin dozu kaçtığında zihninin his durumuyla yanılsamalı oynayabildiğine çok şahit olduğuna şahit oldum. Birden fazla insanın hayatında kendini sevmek bencillikle yada şımarıklık olarak görülüyor. Bizim toplumda biraz ya daima ya hiç bakış açısının yoğunluğundan kendini sevmek dediğinde çok makus bir şey yapıyormuş üzere bir suçluluk hissediliyor. Pekala neden kendini sevmeye dair bu suçluluk verici ve temkinli bakış açısı?
Çok küçükken edindiğimiz şemaların bu türlü düşünmemizin kökeni olduğunu biraz psikoloji yazını karıştıran herkes bilir.Sık sık ebeveynlerin tenkidine maruz kalan çocuk kendinin sevilmeye layık bir varlık olmadığına ikna eder. Kendini sevgiye ve hürmete layık görmeyen çocuk büyüdüğünde kendi bedelini düşüren hareketlerde ya da yıpratıcı ilgilerin içinde bulabiliyor. Zati küçüklükten beri değersizlik hisleriyle dolu olan bu varlık adeta tanıdıklığa hakikat çekilir. Zira tanıdık hisler hisseder. Bu çocuk büyük ihtimalle kendine sevgi göstermeyi bilmeyen ve bu nedenden dolayı kendini hayatın bir çok hissedişine kapamış ağır bir depresyon belirtileri gösterse de tedaviyle ilgili hiçbir iç görüsü olmayan bir beşere dönüşüyor. Çocukluk devri istismarı yalnızca fizikî ve cinsel istismardan oluşmuyor. Yalnızca duygusal istismara uğramış çocuklar da ileriki hayatlarında kendilerini zorlayan örüntülerle karşılaşıyorlar.Duygusal epeyce sık görülen ancak yasal olarak kanıtlanması en sıkıntı olan istismar cinsidir.Duygusal istismar bir çok formda görülebilir. Çocuğun değiştiremeyeceği bir şeyden dolayı çocuğa bağırma, yalnız bırakma, tehdit etme, paha vermeme önemsememe ,alaylı konuşma ,bağımlı kılma ,aşırı baskı kurma üzere örnekler verilebilir. Burada çocuğa fizikî hiç bir şey yapılmaz ancak yaptırımlar psiloljik baskıyla uygulanır. Çocuğa yüksek sesle bağırmak fizikî bir şiddet değildir ancak bu durumun verdiği aşağılanma çok yıkıcıdır. Hedefimiz burada ailenizi suçlamak ve onlara kin duymanızı sağlamak değil.Onların da aileleri onlara tahminen size davrandıklarından daha makûs bir muamele ile büyüdüler.çocuğuna ziyan vermekten çekinen bu sebeple kendi üstünü başını yırtan çocuğun düşündüğü tek şey annem benim yüzümden sonlandı ben annemi o kadar sinirlendirmeseydim annem bunu kendine yapmayacaktı yargısını çok erken çocukluk yaşantısında kabul edip daha sonraları başına ne geldiyse kendisinin kabahati olduğuna derin bir inanç geliştirmiş bir yetişkin olarak karşımıza çıkabiliyor.oysa kendini sevmek hiç bir halde lüks değildir. Oburlarının haklarına hürmet duyarak ta kendimizi sevebiliriz. Kendimizi sevmek bencillik değildir. Kendimizi severek duygusal istismar zincirinin kendinize denk gelen kısmını rahatlıkla kırabilirsiniz.
Büyürken ailenizden duyduğunuz sizi kısıtlı ve ziyadesiyle yıkan eleştirici kalıplarla ne kadar yaşıyorsanız artık onları kırmanın vakti geldi.hangilerine inanmaya için için devam ediyorsanız inanmamayı rahatlıkla şeçin.Kendinizle ilgili teşvik edilmesi gereken taraflarınızı ya da en çok hangi özelliklerinizi seviyorsunuz bir kağıda yazıp makûs vakitlerinizde okumak veye hatırlamak güzel bir tercihtir.
Her vakit söylediğim bir şeyi artık yazmak istiyorum .Başkalarını sevebilmeniz için sevgi gücünü evvel kendinize akıtmanız gereklidir. Şöyle düşünün sizde olmayan hiçbir şeyi hiç kimseye veremezsiniz. Öncelikli işiniz sevgiyi kendi dünyanızda hissetmektir.….
Sevgiyle…..