Bedenimiz mi bizi, yoksa biz mi bedenimizi!..
Parmağımızı oynatan biz miyiz, yoksa vücudumuz mi!..
Yediklerimizi sindiren, işleyen, kullanan biz miyiz, yoksa vücudumuz mi!..
Açıkan, üzülen, yalnızlık çeken, isteyen biz miyiz yoksa vücudumuz mi?..
Meraklanmayın ben de oldum muhtemel ideolojiyi sevmemişimdir. Sırf birçok vakit oturup, çok değil, birazcık düşünmeye vakit ayırmak, bir çok şeyi açıklamaya kafidir. Neden açız?! Biraz düşünelim istedim. Acıkmanın fizikî boyutuyla ilgili biraz konuşmak istiyorum.
Almanya’da bir çalışmada 150 yıl evvel yaşayan insanların kemik ölçümleri çok detaylı olarak çalışılmış ve günlük tükettikleri yiyeceklerin kalorisinin ortalama 600-850 kalori civarı olduğu kanısına varılmış. Günümüzde ise bir öğünümüzde bile çok daha fazlasını tüketiyoruz. Üstelik her boş vaktimizde da atıştırmalıklarımız ağzımızdan düşmüyor. 150 yıl öncesine nazaran neler değişti de bu türlü olduk. Bedensel gereksinimlerimiz mı değişti? Hayır, insan genetiği lakin 1000 senede bir yeni bir duruma ahenk sağlayabiliyor. Bedensel gereksinimlerimiz değişmediğine nazaran sonuç belirli; dünyamız değişti. Yaşantı biçimlerimiz, bağlantılarımız, aile hayatımız, toplumsal hayatımız, yediklerimiz-yeme alışkanlıklarımız ve üstüne üstlük yediğimiz yiyeceklerimizin pahası de değişti. Bedelli protein, pahalı yağ, pahalı su, mineral ve vitamin almaz olduk. Ve hatta bunları arasak bile kolay ulaşamaz olduk. Zerzevat ve meyvelerimiz fabrikasyon mal üzere ilaç ve hormonlarla yetiştirilmeye başlandı. Hayvanlarımız da ondan geri kalmadı. Temelinde tahminen de en berbatı yediklerimizle oynandı. Tam buğday gitti; beyaz un geldi. Şeker pancarı, bal gitti; glukoz şurubu,çikolata geldi. Karnı yarıklarımız gitti; hamburger, pizza, hamur işi üzere fast-food’larımız geldi. Meyve ve çiğ çerezlerimiz gitti; paketlenmiş atıştırmalıklarımız geldi. Ve daha öbürleri.
Tüm bu yeni yiyeceklerin ortak noktası nedir sanki; eskilerin proteini, yağı, karbonhidratı bedelli idi. Vitamin ve mineralden güçlü idiler; artık ise kıymetsiz protein, doymuş yağ, kolay şeker ve vitaminsiz, mineralsiz yiyecekleri toplumsal olarak tüketmeye ve aslında vücudumuz için çok kıymetli besinleri alamamaya başladık.
Madem bilgi çağında yaşıyoruz ve günümüzde dünyamız tamamıyla değişti; o vakit günümüzde neyi, niye yediğimizi de bilmeliyiz.
Biz bilmesek de vücudumuz gereksinimlerini bildiği için daima olarak açlık merkezini/iştahını açık bırakıyor. Hasebiyle aç/ doymayan bir toplum olarak yaşıyoruz.
Esasen yediklerimizin bizi esir almasına müsaade verirsek; günümüzde olduğu üzere geçmeyen ağrılara, cilt/yüz yaşlanmasına, tansiyon/şeker hastalıklarına, çok kiloya ve daha bir çok hastalığa erken yaşlarda mahkum olacağız.
Unutmayın biz vücudumuzu yönetmiyoruz; vücudumuz bizi yönetiyor, ve ona istediğini vermezsek ömür uzunluğu çekeceğimiz bir çok hastalıkla cezalandıracaktır.
Dip not: Genel af, özel af beklemeyin, gelmeyecektir.