Günlük hayatımızda birçok kimlikteyiz ve bu kimlikleri hayatta kalmak toplumsal hayata uyumlanmak için vakit içinde biz oluştururuz. Erken yaşta oluşturduğumuz kimliklerlerimizden olan evlat kimliği daha biz küçükken oluşur. Doğarız ve evlat kimliğinde hayatta kalmayı öğreniriz. Bir bebek doğduğunda bakıma muhtaç ve çaresizdir ve fizikî muhtaçlıklarının karşılanması gerekir. Güvenliğinin sağlanması ve bedelli olduğunu hissetmesi olmazsa olmazlardandır. Bütün bu gereksinimler dışarıdan ona bakımveren tarfından karşılanır. Bebekler bir muhtaçlığı olduğunda bunu söz etmek için ağlarlar. Bizim kültürümüzde çocuk ağlatılmaz. Ağlamaması için elimizden geleni yaparız. Bir ingiliz anne ile bir türk annenin çocukları birebir gereksinimlere sahip olmakla birlikte gereksinim verenini davranışının farklı olmasından kaynaklı öğrenmeler geliştirir.
Yıllar evvel Güney Afrikalı bir komşum vardı onun çocuk yetiştirme usulü ile benim çocuk yetiştirme üslubum çok farklıydı. Çocuğun uyku saati geldiğinde Sonya nin ni söyleyip çocuğu yatağına bırakırken ben uyutmak için ayağımda sallıyordum. Benim bebeğimin ağladığında öğrendiği ile Sonyanın bebeğinin ağladığında öğrendiği şey çok farklıydı çocuk aslında istemeyi ve almayı öğreniyor. Sonya markete çocuklarıyla giderdi ve hiç ıstırap çekmeden gelirdi benim içinse gitmek bir sıkıntı orada gezmek öbür bir sıkıntı olurdu. Ve kendime daha demin çikolata istedin ona aldın artık bunu niçin istiyorsun derken bulurdum. ortadaki farkı anlamam uzun sürmedi ve derhal kendimi topparladım okuldaki ödevleri kendisinin yapmasını sağladım . Kendisinin uyuya bilmesini ve pahalı hissetmesi için diğer öteki şeylere …
Evlat kimliğimiz işde bu devirlerde oluşuyor ve oluştuğu yaşta kalıyor. Elli yaşında da olsanız bu kimlik anne babanız olduğu sürece devam ediyor.Bir arakadaşım vardı ona üniversiteye giderken mesken tutulmadığı ve yurtta kalmak zorunda olduğu ancak başka kardeşlerinin hepsine konut tutulduğu ve onların daha rahat bir öğrencilik geçirdiğini söyler bir yandan yakınırdı. Burada artık şunu görüyorum sekiz yaşında bir çocuğa bir bebek alınmış olsun ve beş yaşındaki öbür kardeşine daha büyük ve daha hoş bir bebek alınmış olsun yani çocuk istemeyi öğreniz verilmezse tebki gösteriri bu reaksiyon hırçınşarak suçlayarak yahut küsüp içe kapanarakta öğrenile bilir. Bu arkadaşım ebebeyinini suçluyordu.Yani çok saçma tahminen fakat evlat kimliğindeki sorunlardaki verilen yansılar kişi kaç yaşında olursa olsun temelinde çocukçadır aslında . Anne babalarımızın gözünde evlat olarak kalmamız ve bizimde daima çocuk olarak kalmamız bu yüzdendir. Özetle bakarsak evlat kimliği güçlüdür ve olması gereken kimliktir. Birilerinin bizleri sevdiğini hatırlatır. Ancak yalnızca bu kadarı keyiflidir daha öncesine geçerseniz hem evlat kimliğimizde hem kendilik aktivasyonunda tehlike çanları çaldırır. Daha ötesi çocuklarınız sizi kaynaklarınız tükeninceye kadar kullanmaya devam eder yada bağımlı kişilikler yetiştirirsiniz. Sağlıklı değildir , sağlıklı olan dönüşümdür.Çocuklar küçükken anne baba onbeş yaşında itibaren biraz arkadaşça ve arkadaşlıklar yirmibeş yaşına kadar tamamlanmalıdır. Siz yaşlandığınızdada esasen onlar yetişkindirler.
Her kimlik yok olduğunda boşluk yarratır, sizi siz yapan bir şey kopar. Boşluğun büyüklüğü sizin kişilk zemininzde kapladığı yer ve kimliğin nekadar erken oluştuğu ile bağlantılıdır. Anne babanın bir anda öldüğü yada farklı vakitlerde ikisininde öldüğü vakitlerde ikinci kayıp herzama daha ağır gelir. Zira evlat kimliğimiz yok olmuştur ve güya şartsız seven hiç kimse kalmamış üzeredir.Birçok kimliğimiz var elbette. Bunlardan biri kardeş kimliği arkadaş kimliği cinsel kimliğimiz yönetici yada emekçi kimliğimiz üzere. Bizim kişiliğimiz kimliklerimizin toplamıdır. Kimlikler içinde bulunduğu doğla sisteme ayak uydurabilmek için gereken yetenekleri geliştirebilmek durumundadır.
