İnsan dediğimiz basitçe hayvanlar alemi içinde yer alan primat grubuna ilişkin bir cinstir. Ama primatlarsan çok farklı farklılıklarla ayrılır. Bütün hayvanlar ömür alanlarına bedensel donanımları ve fonksiyonlarıyla ahenk sağlarken insan vücuduyla örtüşen bir dünyadan mahrumdur.pençesiz kürksüz tabiatta tek başına bırakılsa bakım vermeden birkaç saat bile var olamayan bu varlık bu kadar yıldır hayatını nasıl var edebilmiştir. Kültürü icat edecek kadar varlıklı bir zihinsel kapasite bunu başarmıştır.
Canlılığın devamı için peşine düşülmesi gereken içgüdüler insan davranışını anlamakta yavan kalır. Salt doymak için yemez mesela insan dediğin;sofra kurmak ister,sosyalleşmek ister sofrayı süsleme ister giyinmek yalnızca örtünmek için değildir süslenmek ister ,takıp takıştırmak ister, hoş kokular sürmek ister; birden fazla defa üremek için sevişmez çiftleşmeyi sevişmeye evirmiştir.Sevişmek için istek objesi arar. Estetiğe sanata meraklıdır.görkemlilik ve iktidar için gözünü karartır kan döker icabında aşk ve haz saplantıları için…
Her an aklında olmasa da bilir bir gün öleceğini yaratılmış öbür canlılardan farkla öleceğinin idrakında olan tek varlıktır insan…En sevinçli anları bile tuhaf dehşetleri ile tetikleyerek kendi kendini telaşlı bir hale getirebilir. Şiir okur müzik söylerkadeh tokuşturur dosttur bazen , bazende en yabanî hayvana taş çıkartacak kadar zalim…
En son gaye mahlukattan çıkmaktı tahminen de
İnsanın ruhsallığını anlamaya gelince açıklanabilir bir şey midir nitekim?
İnsan hayat sever midir?
Belli ki güdülenme olarak ele aldığımızda yaşamak için güdülenmiştir.7 milyon yıla dönüp bakıldığında nasıl olduğu hala anlaşılmayan bir yeti sayesinde hayatta kalıp dünyada var olabildik. Öbür hayavanların evriminde doğal seleksiyon yasası işlerken beşerde giderek artan beyin kapasitesi yaratıcı sembolik niyetin gelişimini desteklemiş. Yediğim yemekten zevk alayın diyen bir fil yokken insan yemekten haz duymayı ve tipe mahsus davranışın ötesine geçmeyi başarmıştır. İnsan kültürü tabiatla ortasında tampon bir sistemi üzere işletir ve hayatta kalmayı becerir. Kültür üreten ürettiği kültürü tüketen tükettiğiyle kültürden etkilenen bir canlıdır.insanoğlu yaratıcı fikir aracılığıyla kendinde geliştirdiği çok farklı donanımlarla sıkıntı şartlara kendini uyarlamış hayat alanını genişletebilmiştir.
Hayatla baş edebilmenin bu yaratıcı yolu insanoğluna etrafını büsbütün kendi lehine dönüştürme fırsatı tanımış içinde yaşadığı tüm şartların kısıtlayıcılığından özerkleşmesi değişen durumlara mükemmel ahenk sağlamasını mümkün kılmaktadır. Ontolojik olarak mutlak acizlikten yaratıcı niyet yoluyla bu acizliği açma uğraşı onu tüm hayvanların tümünden ayıran temel farklılık olarak kaldı. İnsanı insan yapan içgüdülerin karşısındaki acizliğini kabul etmesi ve bu durumu yaratıcı bir biçimde aşmaya çabalamasıdır.
Narsistik örüntüler temel itibariyle işte bu acizlik ve yetersizlikten türer. Narsizm kelam konusu olduğunda bilhassa vurgulamak gerekir ki benliğin şahsen kendisine de olabilir. Münasebetiyle libidonun benliğe yönelik yatırım özsevgi özgüven ve kendinden memnuniyet olarak deneyimlenecektir. İçgüdüleri tatmine taşıyacak yeterlilik olmadığından güç ve yeterlik atfettiğimiz objelere yatırım yaparız. Benlikten nurda objeleri tercih etmemiz daima bu yüzdendir. Bir diğer deyişle sevilen hayran olunan onun üzere olunmak istenilen daima diğeridir. Dikkat edilirse bu narsistik sorun dışsal bir ötekinin müdahalesinden kaynaklanmaz. Daha çok bağ dışı diyebileceğimiz ontolojik yetersizlikğin yansımasından kaynaklanır. İnsanın beşerle olan ilgisi bu yetersizliği hafifleten bir durum yaratırken olumsuz yaşantılar pekiştirip daha da derinleştirir. Narsizm insanın insani yetersizliğinden türeyen bir örüntüdür.
İnsanoğlunun bu içten gelen yetersizlik ve değersizliğikendine yönelik ağresyonukendinden ve varoluşundan duyduğu kronik olarak isimlendirilebilecek bu durum yansıtıldığında neneye yönelik agresyona dönüşür. İçsel acizlikten dışsal objeyi sorumlu tutmak kendi yetersizliğin örtbasını gerektirir. Bir yanadan kendi kendine kâfi olmak isteyen ego en temelde kendinden şad değildir. İşte bu yüzden narsistik psikolpatolojide en besbelli haliyle çıkan yetersizlik değersizlik hislerinden kurtulmak için büyüklenmeci bir hal alınır. O yüzden dir ki narsizm sadece küçük bir azınlığın kendine özel bir problemi değil insanın ortak meselesidir. Bu tamel sorunu kendi bireyselliğimizle temas etme biçimimiz ferdî psikopatolaojimizi yahut normalliğimizi belirler.
İNSAN OLMAK HER ŞEYDEN ÖNCE ESKİ HARİKALIK DURUMUNUN HASRETİNİ ÇEKMEKTİR. diyor Chasseguet-Smirgelşimdi burada çektiğimiz acıların bir sürü düşünceni derdin ve nihayet mevtin kaybettiğimiz o tümgüçlülük halinin peşinden umutla bakmanın işimize geldiğini fark etsek ne olur du?
İnsan bu hayalin peşinden koşup durmasına karşın bu tümgüçlülüğün bir daha yakalamayacağını sezgisel olarak bilir. Tamlık eksikliksizlik tümgüçlülük ve mutlak saadet bir fanteziden ibarettir. Kaybettik demek bir bakıma bizimdi yitirdik demektir. Zira bu saltanatı kaybetmek hiç olmamasından daha az acı verir.
Hayat böylelikle büyülü objenin bitmek tükenmek bilmeyen beyhude arayışına dönüşür. Birine ulaştığımızda başkasını kendisi doğurur. Gün olurda insan kendi mutsuzluğunun sebebini bu dünyadaki mevcudiyet biçiminin kendisi olduğunu fark etse gerçekleşmesi mümkün olmayan narsisistik memnunluk fantezisinden vazgeçebilirse tahminen de yesyeni bir kapı açılır mı ne dersiniz?
O bizim kendi mutsuzluğumuz mu gerçekten!
