Oyun Terapisi

Çocuklar, travma tecrübelerinin üzerinde yarattığı tesirleri bir çok farklı yolla söz ederler (Pynoos,1996). Çocuklar travmatik olaylara karşı öfke patlamaları, çok uyarılma ve çok tetikte olma üzere gerileyici yansılar verebilirler. Bu yansılar onların denetimleri dışında gelişir ve dolaylı ya da dolaysız olarak söz edilebilir. Oyun terapisi çocukların travmatik olaya dair şahsî tecrübelerini söz etmelerini, canlandırma ve drama metotları aracılığıyla travmatik tecrübelerini tekrar yapılandırmalarını sağlar. Oyun tekrar canlandırma ve drama teknikleri aracılığıyla tekrarlandıkça, çocuklar maruz kaldığı travmanın kendileri üzerinde yarattığı tesirleri ve çektikleri acıyı daha kolay atlatabilir hale gelirler. Yeni bir kardeş, anne baba uyuşmazlığı, çok ilgi ve müdafaa, ebeveyn kaybı, boşanma, hastalık ve gibisi şeylerin hepsi çocuklar için hayatlarını olumsuz etkileyen birer travma kaynağıdır. Çocukların travmatik deniyimlerini açığa vurmaya muhtaçlıkları vardır. Bu gereksinim, oyun terapisinde onları anlayan, geliştiren ve destekleyen eğitimli bir profesyonel eşliğinde, rollerin ve oyuncakların sembolik kullanımlarıyla karşılanır. Çocukların oyuncak ve rol seçimleri çok değerlidir. Bu seçimler travmatik anılarına gömülü olan his ve algıların sembolik temsilleri olup lakin seçilen oyuncaklar ve hislerin sözü oyun terapisti tarafından yorumlanarak gerekli terapi süreci oyun içerisinde sürdürülür. Çocuklar kendilerini duygusal olarak etkileyen durumları sözel olarak söz etme konusunda yetersiz kaldıklarından, tecrübelerinin onlar için ne manaya geldiğini sembolik yada metaforik usullerle daha kolay gösterebilirler. Bazen bu metaforik sözler çocuğun bin kelamına bedeldir. Oyun terapide çocuklar travması ile ilgili sorunlarını terapötik oyun içinde gösterir ve günlük hayatta bastırdığı ve hatırlayamadığı, altta yatan duygusal reaksiyonlarını ortaya çıkarır. Oyun terapide oyuncak hiçbir vakit yalnızca oyuncak değildir. Hiç bir vakit yalnızca rol değildir. Oyuncak ve rol çocuğun kendi tecrübesine verdiği manası söz etmek için kullandığı bir araçtır. Oyun terapide çocuğun nasıl bir ruh haliyle oynadığı, kişilik özellikleri, cinsiyeti, yaşı, içinde yaşadığı ortam, etraf, ebeveyn tavır ve kişilik özellikleri, oyuncakların ve kurulan oyunun manasını değiştirir. Direk sözel tabirler çocuğu hassaslaştırır. Ağır bir tasa ya da kendilerini anlatmaya çalışırken oluşan bir ekip endişelere maruz bırakır.