Deri insanı bütünleyen ve örten bir zar olarak tanım edilebilir. Bu manada, dışsal
dünyadan gelen duyumlara karşı bir kalkan olarak misyon yaparken, aynı
vakitte içsel çatışmalar ve uyaranların da üzerini örtmektedir. Deri, yapısı ve
fonksiyonları bakımından duyu organları ortasında en değerlisidir. Zira başka duyu
eksikliklerinde ömrü sürdürmek mümkünken, derinin eksikliğinde bu mümkün
değildir(Anzieu,1995). Derimizin sıhhati ruhsal sıhhatimiz ile yakın alakalıdır.
Bir çok deri hastalığı ruhsal gerilim faktörleri ile tetiklenir yahut ortaya
çıkar.Sedef Hastalığı da bunlardan biridir.
Sedef Hastalığı tekrarlayan, ağrılı ve şahısları toplumsal açıdan izole edici bir
rahatsızlıktır. Bu rahatsızlığın ortaya çıkışında birçok farklı etken rol oynamakla
birlikte, ruhsal etkenlerin de epey kıymetli olduğu dikkat çekmektedir. Bu
hastalık hem gerilime bağlı olarak tetiklenmekte hem de yara ve plaka görünümü,
sık sık tekrarlanması , dışarıdan görülebilir olması ile bireyde gerilim kaynağı
olmaktadır. . Bu tıp ruhsal kökenli hastalıklar gerilim ya da içsel sıkıntıların
dışa vurumu olarak kıymetlendirilebilir. Sedef hastalığına sahip kişilerle
görüşüldüğünde bir birçok hastalığın birinci başlangıcını travmatik bir yaşam
hikayesine bağlamaktadır. Kayıp, hastalık ve öteki ıstırap yaratan durumlardan
etkilenen bu bireyler çoklukla hassas yapıda kendi hislerini içinde biriktiren,
diğerlerini kırmaktan korkan bireyler olduklarını tabir etmişlerdir. Duyguların
kâfi söz edilmemesi olması şahısların birçok alanda psikosomatik belirtiler
göstermesine, yani hislerini vücut yoluyla söz etmesine yol açabilmektedir.
Unutmayalım ki derimiz dış dünya ile ortamızda ilişkiyi kuran bir perde
misyonu görür (Szwec, 2006). Lisan ile tabir edilebilen duyguların
bedenselleştirilmesine gerek kalmaz. Bu durumda fizikî hastalığın meydana
gelme mümkünlüğü düşebilir. Hislerini tabir etmek dışarıdan bunu yapabilen
şahıslara epeyce kolay görünmekle birlikte bunu yapamayan kişi için oldukça
sıkıntı bir durumdur. Hissin tabir edilebilmesi için evvel kişi tarafından fark
edilmesi, manalandırılması ve tanınması gerekir. Bu bir maharettir ve erken
devirlerde kurulan münasebetlerde gelişmeye başlamaktadır.
Duygu tabirinin birinci öğrenildiği ortam aile ve birinci öğreten kişi ise özellikle
annedir. Bu sebeple anne ile inançlı bir bağ kurulması bilhassa değer arz
etmektedir. Ayrıyeten inançsız bağlanma kişi üzerinde ileriki yaşantısına kadar
taşınacak bir gerilim ve olumsuz duygulanım yaratabilir. Bu durum yine
psikosomatizasyon (psikolojik problemlerin vücut yoluyla tabir edilmesi) için
riski arttırmaktadır. Bu şahıslarda psikoterapötik açıdan his tabiri ve aile ve
yakın ilgilerin çalışılması hastalığın psikosomatik boyutunu azaltabilir. Fakat,
hem hastalığın karmaşık yapısı hem de her bireyin ruhsal özgünlüğü dikkate
alınarak başka ruhsal faktörlerinde araştırılması ve fizikî müdahalelerin
gerekliliklerinin yerine getirilmesi kesinlikle öncelik taşımalıdır. Bu durumda en
uygun olan tedavi hali gerekli fizyolojik müdahalelerin bir dermatolog
tarafından yapılmasının yanısıra kişinin psikoterapiye yönlendirilip bu şekilde
geriliminin azaltılması ve hislerini tabir etmek konusunda bilgi ve beceri
kazandırılmasıdır. Bu biçimde yürütülen bir tedavi daha çabuk tesir edebilir ve
daha kalıcı sonuçlar elde edilmesine katkı yapabilir.
