Hepimiz her gün işe yahut bir yerlere gidip geliyoruz ve kent trafiğinde vakit geçiriyoruz. Başımdan geçen bir olayı sizinle paylaşmak istedim. İş yerime gitmek için işlek bir caddede seyir halindeyken trafik ışıklarında otomobilini çalıştıramayan ve panik içinde marşa basmaya çalışan bir hanımefendi şoförle yan yana geldim. Trafik epey ağırdı ve artta bekleyen öfkeli kalabalığın kornaları bağrışmaları kulak tırmalıyordu. Benim arabayı babamdan kaçırıp o acemi vakitlerimde ışıklardaki endişemi anımsattı. Hiç yapmadığım birşey yaptım arabayı durdurdum ve hanımefendinin yanına gittim ve yardım teklif ettim. Öfkeli kalabalığın korna sesleri ortasında otomobilden indi ve çabucak yan taraftaki kaldırıma geçti . Gerilimden yüzü kızarmış ve ter içinde kalmıştı. Çabucak biraz ötedeki kaldırıma yakın yere otomobilini çekmeyi başardım. Başardım diyorum çünkü otomobil hiç alışık olmadığım bir modeldi. Kalabalık bunlar bir iken iki oldular dercesine bana bakıyordu bu ortada acayip küfürleri de kulağım işitiyordu malesef. Bu sefer benim otomobil meydanda kalmıştı ve bütün öfke bana yönelmişti. Benim bu hareketi yardım olsun diye yaptığımın bir kıymeti kalmamıştı. Bu ortada yeşil ışık müddetini tamamlamak üzereydi ve gerideki kalabalık düzgünce sonlanmıştı. Yalnızca yaşlı bir amca gülümseyerek sakince bizi izliyordu. Sonra çok üzülen hanımefendinin yanına gittim onunla konuşurken amca da çıkageldi. İnsanımız sabırsız kızım dedi neyse çok ça teşekkür çokça küfürden sonra oradan ayrıldım. Sonra düşünmeye başladım.Hangi orta yardımseverliğimizden ödün verdik? Hangi orta bu kadar öfkeli olduk? Tamam tahminen gerideki insanlarımızın da yetişmesi gereken bir yerleri vardı pekala bunu öfkelenmeden bağırmadan yada küfretmeden söz etmenin öbür yolu yok muydu gerçekten(?)….
Öfke bir sefer geldi mi akıl masraf kaygısı büyüklerimiz . Güya içimizdeki bir çağlayan var ve o çağlayanı durduramıyoruz. Pekala ne yapabiliriz? Hiç öfkelenmeyen insan olur mu ya da olursa ne kadar sağlıklıdır? Kavramamız gereken hiç öfkelenmemek değil …Trafikte ,sokakta,işyerinde yansıttığımız öfke bir ölçü sağaltım sağlasa da altta yatan bataklığı hiç kurutmuyor. Bataklıktaki sivri sineklerden hiçbir vakit kurtulamıyoruz. Öfkemiz yalnızca gaye değiştiriyor,bu durum aile içinde sıkça yaşanıyorsa sizi izleyen çocuklarınızda kendi yaşantılarında uygulamaya koyuluyorlar. Onlar da tahminen akran zorbalığıyla öfkelerini yansıtacak yeni alanlar bularak ilerliyorlar.
Bastırılmış öfke depresyondan panik atağa çok farklı bir yelpaze içinde kendini gösterebiliyor. Tabi vücudumuz de bundan nasibini alıyor. Hayat kalitenizi düşürerek ağrı çeken depresif bir ruh hali içine düşebiliyorsunuz. İşte öfke duymanız için parıltı topu üzere yeni sebepleriniz oldu.
Öncelikle bu hissin olağan olduğunu kabul etmekle işe başlamakta fayda var. Öfke bastırıldığında ya da yansıtıldığında meseleler çözülmüş olmuyor. Yüzleşmek zorunda olduğumuz kaçınılmaz gerçeği ertelemiş oluyoruz. Hangi durumlarda bunu yaşıyoruz uygun tahlil etmek gerekir. Agresif haller ve sık sık öfkelenmek her durumla baş etme usulümüz mi? Agresif insanların diğerleriyle olan bağlantılarında hakim duruma geçme üzere bir eforlarının olduğu ve bunda başarılı olurlarsa sıkıntılarını çözmüş üzere hissetmeye meyilli oldukları saptanmış.
Sağlıklı insan öfkesini de memnunluğunu da sevgisini de uygun ortamda uygun biçimde uygun bir tabirle gösterebilen ve bun benlik bütünlüğü içinde yapabilen insandır …
Sevgiyle….
