”Teknoloji bağımlılık yapar mı?” Sorusunu değerlendirdiğimizde, aslında yalnızca bir obje olarak baktığımızda yapmaması gerekir. Cansız ve etkileşimsel bağlamda niteliği düşük birer objedir telefon, tablet, bilgisayar, tv ve benzerleri. İnsanoğlunun daha anne rahminden itibaren en kıymetli bağımlılık muhtaçlığı başta annesi, babası sonrasındaysa yakın bağlantı içinde olabileceği diğer bireylerdir. Zira insan etkileşimsel bağlamda niteliği yüksek bir varlıktır. Şahıslar ortası bağlarda karşılıklı duygusal etkileşim, düşünsel etkileşim vardır. Anne rahminde istenen ve kabul gören bir bebek olduğunu hissetmekle başlar anne bebek etkileşimi ve bağlanması. Akabinde dünyaya geldiğindeyse tüm fizyolojik muhtaçlıklarının sistemli doyurulması kadar yaşamsal açıdan değerli olan duygusal gereksinimlerinin da tertipli doyurulmasına ihtiyaç duyar birey, anneye inançlı bir halde bağlanmak için. Anneyle ortasındaki inançlı bağ sayesinde etrafındaki öbür bireylerle de inançlı bağlar geliştirmeye hazır olur bebek-çocuk. Tüm bu bağlar aslında bir nevi bağımlılıktır. Zira geliştirdiğimiz bu inançlı bağlardan birinden ayrıldığımızda yahut kaybettiğimizde mahrumluk duyarız tıpkı unsur ve teknoloji bağımlılığında olduğu üzere. Ya da hayatımızda anne rahminden, dünyaya geldiğimiz yeni doğan periyodu ve sonrasında hiçbir inançlı bağlanmamız yani inançlı bağımlılığımız olmamışsa o vakit da inançsız ve riskli bağımlılıklara yönelebiliriz teknoloji bağımlılığı üzere. Bireyin hayatında inançlı bağlanmalar geliştirdiği birden fazla münasebet ve obje olduğunda, bu ilgiler içinde yaşadığı duygusal doyum onu tek obje; telefon, tablet, bilgisayar üzere, bağımlılıklardan uzak fiyat. Yani birey buna ihtiyaç duymaz çoğunlukla sağlıklı bağlanmaları varsa.
Aksi durumda ise, çocuk da yetişkin de teknolojiye bağlanır tabi, şayet hayatında inançlı duygusal bağının olduğu anne, baba, eş, sevgili, yakın arkadaşlıklar ve etkin olduğu sportif yahut sanatsal faaliyetler yoksa. Zira çocuk da yetişkin de her daim nizamlı, istikrarlı ve dengeli bir halde duygusal bağlamda doyurulduğunu hissedeceği münasebetlere gereksinim duyar. Bu bağlar olmadığında hayatında yahut eksik doyurulduğunda, duygusal doyum ve haz da eksik kalır. Birey hayatındaki bu eksikliği ve boşluğu dolduracak bir haz ve doyum kaynağı arar. İşte o vakit da karşısına çıkan en kolay erişebileceği teknolojiyi koyuverir o boşluğa. İstediğinde yanındadır, istediğinde ve istediği kadar karşılık verir teknoloji bireye. Meğer inançlı bağlanmalarımızın olduğu bağlarımızdan ( anne, baba, eş, sevgili, arkadaş…) aldığımız duygusal haz her vakit teknolojiden aldığımızdan daha yüksektir. Kâfi ki hayatımızda erişebileceğimiz ve bize her durumda cevap verebileceğini, şartsız kabul edildiğimizi hissettiğimiz bağlantılarımız olsun. Çocuklarımız ve sevdiklerimizle ortamızda inançlı duygusal bağlarımız varsa o vakit teknoloji ne eş, ne de çocuklarımızın hayatında bir bağımlılık yaratmaz. Zira ne çocuklarımız, ne de partnerimiz teknolojiye bağlanmaya muhtaçlık duymaz o vakit. Zira ebeveyni yahut arkadaşlarıyla oynadığı toplumsal oyunların yerini tutmaz bilgisayar oyunları hiç bir çocuğun dünyasında. Zira hiç bir eş ya da sevgili duygusal doyumu yaşadığı partneriyle yaptığı keyifli bir sohbet, şefkatli bir sarılma, birlikte yaptıkları bir seyahate tercih etmez teknolojiyi. Unutmayın, çocuğunuzla ve partnerinizle aranızda duygusal kontağınız zayıfsa, teknolojik irtibatlarının güçlenme riski yüksektir bu bireylerin.
Sevgilerimle…