Ülkemizde ne yazık ki bu türlü bir ayrım mevcut. Bayan cinselliği ve erkek cinselliği. Bu mevzuda Dünya İktisat Formunun 2016 da yaptığı cinsiyet eşitliği raporuna nazaran bayan ve erkeğin yalnızca iş hayatında eşit temsil edilmesi için, eşit olmamız için 117 sene gerekiyor. Bu bizim ülkemiz için daha uzun yıllar demek. Bırakın iş hayatında cinsiyet eşitliği, temel toplumsal başlangıcımız olan aile hayatında cinsel eşitliğe sahip değiliz.
Ülkemizde bayan erkek cinselliği, bilhassa çocukluk yıllarında belleklerimize bilinçsiz bir biçimde yerleştirilen cinsiyet algısından ibaret. Efenim erkek çocuğa “Hani miş pipisi? Göster çocuğum pipini. Göster dayına, amcana, teyzene pipini.” vs. söylemler… Ne mi oluyor sonra? Erkek çocuk bu kadar kıymet gören bir organına şuur altında tapması gerektiğine inanıyor. Ben olsam ben de inanırdım! Onun için sünnet merasimleri yapılıyor, mal varlığı toplanıyor… Bütün ilgi alaka onda. Şan, şöhret onda. Daha ne olsun! Garibim kız çocukları var bir de. Koşup babasının boynuna sarılacağı yerde “kız babanın kucağına çıkılmaz, otur oturduğun yerde” uyaranları ile karşılaşan. Daha on yaşındadır “büyüdün artık sokakta oynama, koşma, zıplama boncuğun düşer” cümlesiyle çocuk aklı ile sağında solunda düşen boncuk arar. Vücutsal değişiklikler yaşamaya başlar, aman muhakkak olmasın bol giy, aman sus kimse duymasın sakla. Resmen bir tarafımız düğün dernek, bir tarafımız yas konutu misali birebir çatı altında. Zildberg’in çok hoş söz ettiği üzere “cinsellik bacaklarımızın ortasında değil kulaklarımızın ortasındadır.”
Üzülerek söylemeliyim ki ülkemizde erkekler cinselliğiyle gurur duyarken, bayanlar cinselliğinin farkında bile olamıyor. Bayanlar açısından cinsellik, tecrübeye bağlı olarak bazen güzel, keyifli, romantik, sıcak bir yakınlaşma bazen bir mecburilik hasebiyle da çekince ve tiksinme kaynağı olarak yaşanır.
Cinselliğin sıhhatle birlikte anılması birinci bakışta garip gelebilir. Lakin cinsel sağlıktan kelam edebilmek için, mecburilik olarak yaşanmaması ön şarttır. Kliniğe gelen bayan hastaların temel problemlerinin ya vajinismus ya da cinsel isteksizlik olması bu alanın bayanlar açısından ne kadar problemli bir alan olduğuna işaret etmektedir.
Maalesef ülkemizde bayan cinsel sıhhati ile namusu, tahlili güç bir denklem halindedir. Bayan cinselliği namus olarak düşünülür, algılanır. CETAD’ın (2006) araştırma sonuçlarından da anlaşılacağı üzere %70’in üzerinde bayan ve erkek iştirakçiye nazaran bayanın namusu ile bekareti direkt bağlıdır.
Başka bir deyişle bayanın toplum içindeki bedeli cinsel deneyimsizliği ile belirlenir. Bayanın cinsel olarak erkekler ve toplum gözünde değerli, sevilebilir, evlenilebilir olması için “namuslu” olması gerekmektedir.
Kadının kendi seçtiği kişi ile sevişmesini cezalandıran toplum, aslında öteki genç kızlara da gözdağı vererek, tehdit ederek, bastırılmış bir bayan cinselliği yaratmaktadır. Münasebetiyle namus cinayetlerinin sayısının artıp artmadığı ki artmaktadır- o kadar kıymetli değildir. Değerli olan bayanın bu ülkede ki pahasının, cinselliğinin toplumsal olarak onay ve denetimden geçtikten sonra doğrulanabildiğidir. Bu kentte kırsal da eğitimli eğitimsiz, çalışan çalışmayan tüm bayanların sıhhatini olumsuz etkileyen bir kültürel iklimdir.
Aslında toplumumuz da genel olarak bayanlardan evlenmeden evvel ki beklentilerimizle, evlendikten sonra ki beklentilerimiz uyuşmamaktadır. Bu beklentinin doğal iki sonucu da sorunludur.
Evleninceye dek vücudunun ve kişiliğinin cinsel yanını keşfetmemiş bayan için, evlilik için de doyurucu bir cinsellik yaşama talihi sonludur. Esasen Türkiye’de ki vajinismus olaylarının dünya ortalamalarının birkaç katı olması da bu sonuçlardan yalnızca biridir.
İkinci sonuç ise, evlenene dek yaşadıkları cinsellikleri “gizli”, “kötü”, “çirkin” olarak yaşayan genç, evlendikten sonra sevgi ve aşk dolu bir eş haline gelip birebir edimlerden “güzel”, “temiz” ve doyumlu bir cinsellik yaratmakta zorlanmaktadır. Buna bağlı olarak cinsel işlev bozukluklarından en fazla görülen bir oburu de bayanlarda ki cinsel isteksizliktir.
Evlenene kadar hiçbir cinsel tecrübesi gerçek karşılanmayan, hatta kişiliği, ahlakı ve namusu birebir cinsel tecrübeleri olarak bedellendirilen bayanın, evlendikten sonra kendi vücudundan haz alması ve münasebetiyle haz verebilmesi, partnerini yalnızca vücudu ile değil, ruhu ve isteği ile kucaklayabilmesi pek kolay değildir. Evlenene kadar yaşadığı baskı ve sansür artık içselleşmiştir. Bunun bilişsel olarak da davranışsal olarak da kırılması pek kolay değildir. Bayanın kendisi yenmek istese bile kemikleşmiş olarak dirençle durur.
Kısaca bayanın pahasını, değerini erkeklerin tersine evlilik öncesinde ki cinselliği yaşama pratiğine nazaran kıymetlendiren bir toplumun yalnızca bayanlarını değil, erkeklerini de sakatladığı ortadadır. Her ihtimale karşı bayanları korumak ismine cinselliğe uygun gözle bakılmayan, bir ortamda yetişen bayanlar cinsel hazza olumsuzluk olarak bakacaklardır. Bu da onların cinsel hazza ulaşmasını ve partnerlerini ulaştırmalarını etkileyecek çok değerli bir pürüzdür. Bayan cinselliğinin namus ismine bu derece denetim edildiği ortamlarda erkekler de cinselliklerine yabancılaşmakta, zarurî olarak ya paralı seks ya da pornografiye yönelmektedirler. Bir toplum da şayet bayanların %70-80 civarı kendisini nitelik olarak yetersiz hissediyorsa, doğal olarak erkekler de cinselliklerini yetersiz yaşadıklarını düşünürler.
Cinsellik ve cinsel haz bir insan hakkıdır. Sağlıklı bireyler, sağlıklı alakalar, sağlıklı evlilikler ve sağlıklı bir toplum için bu hakkın engellenmemesi gerekmektedir. Cinsel doyumu birbirlerinde bulamayan partnerlerin oluşturduğu meskenlerin orada yaşayan tüm bireyler için ne kadar çekilmez olacağı açıktır. Yatak odasında yaşanan ya da yaşanamayan doyumun tüm meskenin iklimini etkileyeceği, huzursuzluk ve mutsuzluk yaratacağı açıktır. Bayanın cinsel potansiyelini nasıl yaşayacağı hakkı, bayanın insan haklarının temel bir modülüdür. Öte yandan kendi vücudu ile hoşnut, haz almaktan utanmayan bir bayanın birebir vakitte doyumlu bir partner olacağı ve memnun ilgiler yürüteceği de açıktır.
