Yaşam başımıza gelenler, başımıza gelenlerin bize hissettirdikleri ve buna karşılık verdiğimiz yansıların bileşkesidir adeta. Yaşanacak birçok şeyi direkt biz belirleyemeyiz. Sebep olduklarımız, tercih ettiklerimiz elbette mevcuttur. Lakin çoğunlukla yalnızca bize denk gelen olayı yaşar yahut durumun içinde bulunuruz. Tüm bunlar hepimiz için geçerliyse nasıl oluyor da birtakım beşerler ömrün içinde daha keyifli, daha güçlü yahut daha başarılı olabiliyor. Ayırt edici noktamız nedir?
Hislerimizi yönetebilme ve reaksiyonlarımızı biçimlendirme hüneri. Boşanma, iflas, kayıp, kaza üzere birçok insan hayatına yıkıcı derecede tesir edebilecek durum olmakla birlikte tüm bunlar hepimiz içindir. Hiçbir olay şahsa özel değildir. Kesinlikle emin olunmalı ki bunu bir oburu daha yaşamıştır, yaşıyordur. Lakin acılar bireye özeldir. Yani olanlara dair hislerimizin yoğunluğu. Düğün, doğum, mezuniyet üzere birçok sevinç veren durumlar vardır. Olumlu hislerle ilgili kimse neden benim başıma geldi diye yakınmazken negatif hisler yaratan durumlarla ilgili çoğunluk neden benim başıma geldi diye yakınır. Meğer olumlu yahut negatif hislerin tamamı beşere mahsustur. Öncelikle acıyı, mutsuzluğu reddetmek uzun vadede farklı sorunlar ile karşılaşılmasına yol açar. İnsan kendine has tüm hisleri bir kabul etmeli ve kucaklamalıdır. Memnun olmaktan yahut acı duymaktan korkmamalıdır. Tüm hisleri kabul ettikten sonra onları yönetmek ismine yapılabilecek en düzgün şey yoğunluklarını hassas terazi ile ölçmektir. Bu noktada hassas teraziniz sürekli zihninizdir. Tüm hislerin azlığı yahut aşırılığı bir ruhsal sorunu meydana getirir. Kalıplaşmış durumlara uygun hisler vardır.
Sevdiğiniz bir yakınınızın kaybı sonrası olağan ve uygun olan elbette ıstırap duymaktır. Üzüntüyü kabul etmek ve yaşamaktır. Ancak bunu ağır bir biçimde tüm ömrüne yaymak ve vakitle ömürden kopmak ayırt edici noktadır. Daha keyifli, daha güçlü ve daha başarılı her insan sadece
kritik durumlar için değil ömrünün her dakikasında hislerinin yoğunluğunu muazzam bir halde yönetiyordur. Utanç, öfke, haz… Hiçbir hissin esiri olmaz, kendisini ve ömrünü ele geçirmesine müsaade vermez. Bu sayede kendisi ve o an için en gerekli ve uygun yansıyı yaratabilme kapasitesine
sahiptir. Verdiğimiz reaksiyonlar bir sonraki yaşayacağımız olayları şekillendirir. Bu zincirleme döngüyü bir kez kıran kişi daha keyifli ve dingin bir ömür elde etmek için büyük bir adım atmış demektir.
Özenle dikkatinize sunuyorum. Keyifli değil, daha memnun bir ömür. Zira bu adımı atan birey az evvel bahsetmiş olduğumuz üzere hislerin tamamını kabul ettiğinden ve kucakladığından salt bir keyifli hayat ütopyası ile kendini hayal kırıklıklarına açmaz. Maksadı olduğundan daha keyifli ve uygunlaştırıcı bir ömür sürmektir.
Eşiyle boşanma sürecini çok makul bir halde gerçekleştirip, hayatının daha farklı ilerleyeceğini kabul eden bir birey ve büyük bir öfkenin pençesine düşmüş, inkara sarılmış bir bireyden hangisi daha memnun bir hayat elde eder? Sanıyorum birinci seçeneğin en sağlıklı olduğunu görüyoruz.
Duygularını yönetemeyen ikinci seçenekteki eş modeli, kadın/erkek fark etmeksizin yaptığı aksiyonlar ve telaffuzları ile herkes için yıkıcı olan bir yolu seçerek kendisine hakikat negatif durumların devamını çekecektir. Bununla ilgili birçok örnek sunulabilir.
Tüm hisleri yönetebilme hünerine erişen kişi daha uygun bir hayatı inşa edecek olan sevgi, takdir, merak, heyecan, kararlılık, sevinç, inanç üzere güzelleştirici hisleri ağırlaştırarak kendi ruh sıhhatini, hayatının ve ömrüne dair herkesin sıhhatini şekillendirebilir.
Verdikleri sağlıklı reaksiyonlar ile kendilerinin en âlâ versiyonuna ulaşmış durumdadırlar!
Artık başlarına geleceklerle ilgili müspet bir mıknatıs taşırlar ruhlarında. Oburlarının ömürle verdiği çabayı onlar kendileriyle vererek imtihanı geçmenin rahatlığı ile adeta keyifli bir seyahat esnasındadırlar. Kendilerini yöneterek, dünyalarını yönetirler.
